“သာသနာကြယ္ေၾကာင္း”
ဗုဒၶသာသနာကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သာကီေသြးဂ်ာနယ္ (အတြဲ-၃၊ အမွတ္-၁ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ အတြက္ထုတ္) ၌ အႏႈိင္းမဲ့သာသနာျပဳ ကုသိုလ္ယူၾကပါစို႔
ေဆာင္းပါးႏွင့္ ကိုးန၀င္းဖတ္စာတို႔တြင္ စာေရးသူတင္ျပခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါ သာသနာကြယ္ေၾကာင္း
သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားကို ဘ၀င္မက်သူအခ်ဳိ႕တို႔က သာသနာကြယ္ျခင္းသည္ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားတို႔ေၾကာင့္မဟုတ္၊
သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းမ်ားေၾကာင့္သာျဖစ္သည္ဟု ဘုရားေဟာထားေၾကာင္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ၾကသည္။
အဆိုပါေထာက္ျပေ၀ဖန္မႈကို သူ႔အျမင္၊ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္သာ
တိုင္းတာလွ်င္ လက္ခံရမလိုလို ျဖစ္ပါသည္။ ျမင္သိမႈမွန္သမွ် ႐ႈျမင္သူ၏ ျမင္အားပါ၀ါအေပၚမွာသာ
မူတည္ပါသည္။ တစ္ထြာ၊ တစ္မိုက္ေလာက္သာ ျမင္အား ပါ၀ါျဖင့္ ႐ႈျမင္လွ်င္ တစ္ထြာတစ္မိုက္ေလာက္သာျမင္မည္။
တစ္လံ၊ တစ္ဖာလံု၊ တစ္မိုင္ စသည္ျမင္အားျမင့္ပါ၀ါျဖင့္ ႐ႈျမင္လွ်င္ တစ္လံ၊ တစ္ဖာလံု၊
တစ္မိုင္စသည့္ အတိုင္းအတာအထိ ျမင္ႏိုင္မည္။
သာသနာကြယ္ေၾကာင္းမ်ား
သာသနာကြယ္ေၾကာင္းမ်ားကို
အဂၤုတၱရနိကာယ္ ပၪၥကနိပါတ္ (အံ-၂၊ ၁၅၅-၆-၇)၌ ေဟာထားသည္။ ထိုအေၾကာင္း မ်ားကို ၀ိသုဒၶါ႐ံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက
-
အဂၤုတၳိဳရ္လာ၊ သာသနာကြယ္ေၾကာင္း၊
တရားေပါင္းကား -
ရဟန္းမ်ားတို႔၊ တရားမနာ၊
စာေပမသင္၊ ႏႈတ္တြင္မေဆာင္၊ သိေအာင္မျပဳ၊ ဓမၼာႏုဓမၼတ္၊ ပဋိပတ္ကြာ၊ ဤငါးျဖာတည္း။
ထ၀ါထို႔ျပင္၊ စာသင္ပယ္ေလ်ာ၊
က်ယ္မေဟာၾက၊ က်ယ္မခ်ႏွင့္၊ က်ယ္စြာ့မအံ၊ မႀကံမစည္၊ ဤငါးမည္တည္း။
၀ါတစ္နည္းမွာ၊ အကၡရာပုဒ္ပ်က္၊
ေလ့က်က္သင္ၾက၊ ဒုဗၺစ-မူ၊ စာခ်သူရွား၊ လာဘ္မ်ားေအာင္ဖန္၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြား၊ ဤငါးပါးသည္၊
ဘုရားသာသနာကြယ္ေၾကာင္းတည္း
- ဟု ဆိဒၵပိဓာနနီက်မ္း၌ မိန္႔ဆိုထားသည္။
အဆိုပါမိန္႔ဆိုခ်က္မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္
သာသနာကြယ္ျခင္းအေၾကာင္းမ်ားမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းမ်ားႏွင့္သာ ဆိုင္သည္ဟု ထင္မွတ္စရာရွိသည္။
သာသနာမကြယ္ေအာင္၊ တည္တံ့ေအာင္၊ ျပန္႔ပြားေအာင္ေဆာင္ရြက္ရာမွာ သာသနာ့ ၀န္ထမ္း ရဟန္းမ်ားသည္
အဓိကအခန္းက႑မွ ပါ၀င္သည္။
သာသနာ့၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ား
ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိသာသနာ့လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရန္မွာလည္း စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး၊ က်န္းမာေရးအတြက္
ျပည့္စံုဖို႔လိုသည္။ ေရ၊ မီး၊ မင္း - စေသာ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား ကင္းရွင္းဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဖို႔
လိုအပ္သည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ျဗာဟၼဏတိႆသူပုန္ေဘးႀကီး ႀကံဳႀကိဳက္ေသာအခါ သာသနာ့၀န္ထမ္း
ရဟန္းေတာ္မ်ား အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ တိမ္းေရွာင္ေနၾကရသည္။ သာသနာ့လုပ္ငန္းမ်ား မလုပ္ႏိုင္၍
အခ်ဳိ႕ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ေပ်ာက္ ဆံုးကုန္သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၌လည္း လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခား၊
အစၥလာမ္ ျမင္းစီးသူပုန္တပ္မ်ားက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္ မ်ားကို ေထာင္ေသာင္းမက သတ္ပစ္ၾကသည္။
သာသနာျပဳဌာန နာလႏၵာတကၠသိုလ္ႀကီးအပါအ၀င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မ်ားကို မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကသည္။
ပိဋကတ္တိုက္မ်ားကို မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား သာသနာ့အလုပ္ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ဖို႔ေနေနသာသာ
အသက္ေဘးလြတ္ေအာင္ ပုန္းကြယ္၊ ေရွာင္တိမ္းထြက္ေျပးၾကရသည္။
အာဖဂန္နစၥတန္၊
ပါကစၥတန္၊ ပါလႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးျဖစ္သည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ အင္ဒိုနီးရွား စေသာ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံမ်ား
၌လည္း လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားအာဏာရွင္မ်ား၏ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းရွင္လူမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္
လူမ်ဳိးတံုးသတ္ျဖတ္ ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား မည္သည့္သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကိုမွ်
မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ သာသနာ ကြယ္မည္သာျဖစ္သည္။ ယခုေလာေလာဆယ္မွာပင္
အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ အာေခ်းျပည္နယ္၌ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႏွိပ္စက္ဖ်က္ဆီး ခံေနရသျဖင့္
ခရစ္ယာန္ဘာသာႏွင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းမ်ား
ေပ်ာက္ကြယ္မည့္ အေရး စိုးရိမ္ေနရေလၿပီ။ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းအပါအ၀င္ ျမန္မာ့နယ္စြန္နယ္ဖ်ားမ်ား၌လည္း
လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခား သူပုန္မ်ား က ဆြမ္းခံထြက္ေသာရဟန္းေတာ္မ်ားကို ပစ္သတ္ျခင္း၊ ေနရာမ်ားကိုဖ်က္ဆီးျခင္း
စသည္တို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား သာသနာ့တာ၀န္ကို လုပ္ခြင့္မရရွာၾက။ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းလုပ္ရာ၌
သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ားသက္သက္ျဖင့္ မလံုေလာက္ပါ။
ျမတ္စြာဘုရား
ဘုရားျဖစ္ၿပီးစ အ႒မသတၱာဟ ေဗာဓိပင္ေအာင္ သီတင္းသံုးစဥ္အခါက မာရ္နတ္မင္းက -
အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား၏
ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္ၿပီးပါၿပီ၊ ပရိနိဗၺာန္စံဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ-ဟု ေလွ်ာက္ထား ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားက
-
ဟယ္ မာရ္နတ္၊ ငါဘုရားသည္
သတၱ၀ါေတြကယ္တင္ဖို႔ ဘုရားဆုပန္လာတာျဖစ္သည္။ ငါဘုရား၏တပည့္ အမ်ဳိးသာရဟန္းေတာ္၊ အမ်ဳိသမီးရဟန္းေတာ္-ဟူေသာ
သာသနာ့၀န္ထမ္း ၂-မ်ဳိးႏွင့္ သာသနာေတာ္ကို ကူညီအားေပးသူ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမတို႔အပါအ၀င္ ပရိသတ္
၄-ပါးတို႔ အရည္အခ်င္း ျပည့္ျပည့္၀၀ သာသနာမျပဳႏိုင္ေသးသ၍ ငါဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံေသး - စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
(ဒီ-၂၊ ၈၇၊ ဒီ-႒၊ ၂၊ ၁၄၅) အဆိုပါမိန္႔ၾကားခ်က္ကိုၾကည့္လွ်င္
သာသနာ မကြယ္ေအာင္ သာသနာျပဳရာမွာ ဆရာဘက္က ၂-မ်ဳိး၊
ဒကာဘက္က ၂-မ်ဳိးဟူေသာ ပရိသတ္ ၄-ပါး ၀ိုင္း၀န္းသာသနာျပဳဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းထင္ရွားသည္။
အဆိုပါ သာသနာျပဳေဖာ္ျပဳဖက္ တာ၀န္ကိုယ္စီမယူႏိုင္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ တာ၀န္မယူႏိုင္ေအာင္
အိႏၵိယ - စေသာႏိုင္ငံမွာ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ေသာ သာသနာဖ်က္မည့္ ေဘးရန္မ်ားေတြ႕ႀကံဳလွ်င္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ်
သာသနာမကြယ္ ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္သည္ကို သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားအရ အထင္အရွားသိႏိုင္သည္။
(သာဂါရာ အနဂါရာ စ၊ ဥေဘာ အေညာည နိႆိတာ၊ အာရာဓယႏၲိ
သဒၶမၼံ၊ ေယာဂေကၡမံ အႏုတၱရံ၊ ဣတိ၀ုတ္)
ဗုဒၶသာသနာေတာ္
ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ နိမ့္တံုျမင့္တံု ငွက္ခါးပ်ံသလို တိုးတက္လိုက္၊
ဆုတ္ယုတ္လိုက္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္မွာ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ေတြခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္၊ သာသနာေတာ္ကို
အားေပးေစာင့္ေရွာက္သူ၊ သာသနာ့အႏၲရာယ္ကာကြယ္ေပးသူ မင္းေကာင္း၊ မင္းျမတ္မ်ားအေပၚမွာလည္း
မူတည္သည္။ သိုဟန္ဘြားလက္ထက္က ရဟန္းေတာ္မ်ား အသတ္ခံရျခင္း၊ သန္လ်င္စား ငစင္ကာ လက္ထက္က
ဘုရားဌာပနာေဖာက္၊ ေၾကးဘုရား၊ ေၾကးေခါင္းေလာင္းမ်ား အရည္ႀကိဳ က်ည္ဆံလုပ္စသည္ျဖင့္ သာသနာဖ်က္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္
သာသနာဆုတ္ယုတ္ ခဲ့ရသည္။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားစေသာ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္
-
တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး၊
ဘာသာ၊ သာသနာအေပၚမွာ က်ေရာက္လာမည့္ အႏၲရာယ္မ်ားကို တြန္းလွန္ဖယ္ရွား၍ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာေတာ္ကို
ေစာင့္ေရွာက္သြားမည္
- ဟု နန္းတက္အခမ္းအနားတို႔၌ အဓိ႒ာန္ျပဳသြားၾကသည္။ အဓိ႒ာန္ အတိုင္းလည္း အမ်ဳိး ဘာသာ
သာသနာအက်ဳိးကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားႀကိဳးပမ္းသြားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါမင္းေကာင္း မင္းျမတ္မ်ားလက္ထက္၌
ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး စည္ပင္ျပန္႔ပြားခဲ့သည္။ ဒါကိုရည္ရြယ္၍ -
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသူ
အစိုးရမင္းမ်ားဟူေသာ သမၼဳတိနတ္တို႔သည္ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာကို အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ။ (သာသနမၸိ စ ေလာကၪၥ၊
ေဒ၀ါ ရကၡႏၲဳ သဗၺဒါ)
ဟုလည္းေကာင္း၊
ေရွးမင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားကဲ့သို႔
အစိုးရမင္းမ်ားသည္ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားကို မိမိရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ တရားႏွင့္အညီ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေစသတည္း
-
(ယထာ ရကိၡ ံသု ေပါရာဏာ၊ သုရာဇာေနာ တေထ၀ိမံ။
ရာဇာ ရကၡတု ဓေမၼန၊ အတၱေနာ၀ ပဇံ ပဇံ။) ဟုလည္းေကာင္း က်မ္းဂန္တို႔၌ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုေလာေလာဆယ္မွာပင္
တခ်ဳိ႕က မဘသဘုန္းႀကီးမ်ားကို ဆြမ္းမေလာင္းဟု ေျပာေနျခင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိဳ႕၌
ကထိန္ခင္းဖို႔လ်ာထား-ထားၿပီးေသာေက်ာင္းအတြက္ ကထိန္ကိုပင္ဖ်က္သိမ္းပစ္လိုက္ျခင္း စသည္တို႔သည္လည္း
သာသနာ့အႏၲရာယ္ႀကံဳေနရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့အနာဂတ္ဗုဒၶသာသနာအတြက္ ရင္ေလးဖြယ္ေကာင္းေပစြ။
ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ
အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား သက္သက္ ေၾကာင့္သာမဟုတ္ပါ။
ရဟန္းေတာ္မ်ား သာသနာျပဳလုပ္ငန္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလုပ္ႏိုင္ရန္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးမည့္
ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၊ သာသနာ့ဒါယကာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားလည္း လိုအပ္သည္။ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာဖ်က္မည့္
အႏၲရာယ္မ်ားကင္းရွင္းဖို႔လည္း လိုအပ္သည္။ အစိုးရမင္းမ်ားက သာသနာ့အႏၲရာယ္ကို မကာကြယ္ေပးရင္ေသာ္လည္း
ေကာင္း၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ကူညီအားမေပးလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား
ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ သာသနာ့တာ၀န္မ်ားကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္လွ်င္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး ဧကန္မုခ်
ကြယ္ပမည္သာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပရင္း သာသနာကြယ္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါကို အဆံုးသတ္အပ္ပါသတည္း။
တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၅-ရက္၊ ၁၃၇၇-ခု၊
(ႏို၀င္ဘာလ
- ၁၆၊ ၂၀၁၅)၊ တနလၤာေန႔။
အရွင္တိေလာကာဘိဝံသ (အင္းစိန္) ရြာမပရိယတိၱစာသင္တိုက္၊အင္းစိန္ၿမိဳ႕။
